تاريخچه سيستم ساختماني LSF

امروزه صنعت ساختمان سازي از نظر نياز طبيعي و مواد اوليه ساختماني جزء پر مصرف ترين صنايع توليدي است كه بخش وسيعي از اقشار جامعه به صورت مستقيم يا غير مستقيم با اين صنعت در ارتباط اند. مطالعات صورت گرفته بر روي روش هاي رايج صنعت ساختمان سازي در كشور و رفتار اين سازه ها هنگام وقوع زلزله بيانگر اين است كه اين صنعت از نظر كمي و كيفي با مشكلات عديده اي همراه مي باشد. به عنوان نمونه مي توان به عدم پايداري ساختمانهاي سنتي در برابر سوانح طبيعي و مسائل زيست محيطي اشاره نمود. از طرف ديگر عدم توانايي در اجراي سريع ساختمانهاي رايج به خصوص هنگام وقوع حوادث طبيعي و نيز عدم استفاده بهينه از منابع و عدم صرفه جويي در مصرف انرژي و لزوم ايجاد سازه هاي امن با ضريب بهينه مقاومت نسبت به وزن، صنعت ساختمان سازي را ترغيب نموده است تا به دنبال تكنولوژي هاي جديد در ساخت و ساز باشد.

استفاده از اعضاي فولادي سرد نورد شده ( CFS) Cold Formed Steel در حدود سال 1850 در ايالات متحده آمريكا و بريتانياي كبير شروع شد. هر چند كه از سال 1946 بود كه استفاده و  توسعه ساختمانهاي فولادي با  مقاطع جدار نازك  سرد نورد  شده  در  ايالات متحده آمريكا با  انتشار  ويرايش  " ضوابط  طراحي براي اعضاي فولادي سرد نورد شده "  مربوط  به  مؤسسه  آهن  و  فولاد  آمريكا       ( AISI ) American Iron And  Steel Institute شتاب بيشتري پيدا كرد. در آن زمان هركدام از كشورها هدف خاصي را از به كارگيري اين سيستم داشتند. مثلاً كشورهاي اروپايي بدليل كيفيت مناسب ساخت و سرعت بالاي آن در مقايسه با ساختمانهاي سنتي به اين سيستم رو آوردند. در آمريكا، كانادا، استراليا و نيوزيلند اين سيستم را به دليل كمبود و گراني روز افزون چوب، جايگزين سازه هاي چوبی كردند. در ژاپن نيز مقاومت بالا در برابر زلزله و كيفيت مناسب ساخت دليل اصلي انتخاب اين سيستم ساختماني بود.